خویشتن را در قفس محبوس می بینم و می خواهم از قفس به در آیم. سیمهای خاردار مانعند. من از دنیای ظاهر فریب مادیات و همه آنچه كه از خدا بازم می دارد متنفرم.

ای عاشقان اباعبدالله، بایستی شهادت را در آغوش گرفت، گونه ها بایستی از شوقش سرخ شود و ضربان قلب تندتر بزند.

زندگی زیباست، ولی شهادت از آن زیباتر است؛ سلامت تن زیباست، ولی پرنده ی عشق، تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند.

خدایا عملی ندارم که بخواهم به آن ببالم، جز معصیت چیزی ندارم و اللّه اگر تو کمک نمی کردی و تو یاریم نمی کردی به اینجا نمی آمدم و اگر تو ستّار العیوبی را بر می داشتی، می دانم که هیچ کدام از مردم پیش من نمی آمدند.

خداوند، ای عزیز! من سال‌ها است از کاروانی به‌جا مانده‌ام و پیوسته کسانی را به‌سوی آن روانه می‌کنم، اما خود جا مانده‌ام، اما تو خود می‌دانی هرگز نتوانستم آنها را از یاد ببرم. پیوسته یاد آنها، نام آنها، نه در ذهنم بلکه در قلبم و در چشمم، با اشک و آه یاد شدند.